தில்லியில் காற்று மாசு நாளுக்கு நாள் அதிகரித்து வருகிறது. IQAir எனும் சுவிட்சர்லாந்தைச் சேர்ந்த காற்றுத் தர குறியீட்டை வெளியிடும் தொழில்நுட்ப நிறுவனம், ஒவ்வொரு ஆண்டும் நகரங்களின் காற்றுத் தரத்தைப் பட்டியலிட்டு வெளியிடுகிறது.

அதன்படி உலகில் அதிக காற்று மாசால் மோசமாகப் பாதிக்கப்பட்ட நகரங்களின் பட்டியலில் முதலிடம் பிடித்துள்ளது தலைநகர் தில்லி. கடந்த வாரம்கூட தில்லியில் காற்றின் தரக் குறியீடு 356 ஆக இருப்பதாக மத்திய மாசுக்கட்டுப்பாட்டு வாரியம் தெரிவித்துள்ளது.

ஆனால், தில்லியில் காற்று தரக் குறியீடு முந்நூறுக்கும் மேல் சென்றுள்ளதால் அது அபாயகரமானது என்கின்றனர். அதுமட்டுமில்லாமல் அந்த IQAir பட்டியலில் தில்லிக்கு அடுத்தபடியாக நான்காவது இடத்தில் மும்பையும், ஆறாவது இடத்தில் கொல்கத்தாவும் இருக்கின்றன. முதல் பத்து இடங்களுக்குள் மூன்று இந்திய நகரங்கள் இருப்பது வருத்தமளிக்கும் செய்தி. 

‘‘சீனாவும் ஒரு காலத்தில் கடுமையான புகைமூட்டத்தால் பாதிக்கப்பட்டது. வானத்தின் நீல நிறத்தை நோக்கிய எங்கள் பயணத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ள நாங்கள் தயாராக இருக்கிறோம். இந்தியா விரைவில் அந்த இடத்தை அடையும் என நம்புகிறோம்...’’ என சீனத் தூதரகத்தின் செய்தித் தொடர்பாளர் யூ ஜிங் எக்ஸ் பக்கத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

இந்நிலையில் தில்லியில் ஏன் காற்று தொடர்ந்து மாசடைந்து வருகிறது? சீனா எப்படி காற்று மாசினை எதிர்கொண்டது உள்ளிட்ட விஷயங்கள் குறித்து ‘பூவுலகின் நண்பர்கள்’ அமைப்பின் சூழலியல் பொறியாளர் பிரபாகரன் வீரஅரசிடம் பேசினோம்.  

முன்பு அவர்கள் இயற்கை முறையில் விவசாயம் செய்து வந்தனர். இதனால், வைக்கோலை மாட்டிற்கு தீவனமாகவும், நிலத்திற்கு உரமாகவும் பயன்படுத்தினர். பசுமைப் புரட்சி வந்தபிறகு டிராக்டர்களையும், வைக்கோல் உரத்திற்கு பதிலாக ரசாயன உரங்களையும் பயன்படுத்த ஆரம்பித்தனர்.

இதனால், அவர்களுக்கு வைக்கோலை என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. ஓராண்டில் இரண்டு முறை மே-ஜூன் மற்றும் அக்டோபர்-நவம்பர் ஆகிய காலக்கட்டத்தில் மட்டுமே விவசாயிகள் வைக்கோலுக்கு தீ வைக்கின்றனர். 

நீதிமன்றங்களும் தாங்களாகவே முன்வந்து பரிந்துரைகளையும் கட்டளைகளையும் விதிக்கின்றன. அரசும் உடனடி தற்காலிக நடவடிக்கைகளை எடுத்து மக்களைத் திருப்திப்படுத்துகிறது. அப்படியென்றால் உண்மையில் பிரச்னை எங்கிருக்கிறது என ஆராய வேண்டும். தற்காலிக தீர்வைவிட நிரந்தரத் தீர்வே நமக்குத் தேவை. 

சமீபத்தில்கூட இந்திய வேளாண் ஆராய்ச்சிக் கழகத்தின் தலைமை இயக்குநர் எம்.எல்.ஜாட், ‘பஞ்சாப் விவசாயிகள் 95 சதவீதம் விவசாயக் கழிவுகளை எரிப்பதை நிறுத்தி விட்டனர். தில்லி மாசுபாட்டிற்கு விவசாயிகள் பொறுப்பல்ல’ எனக் கூறியிருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

முதலில் பொதுப் போக்கு வரத்தை பயன்படுத்த பெருவாரியான மக்களை ஊக்குவிக்க வேண்டும். தில்லியைப் பொறுத்தவரை தமிழ்நாட்டைப் போல் அங்கு Last Mile Connectivity என்பது இல்லை.

அதாவது ஓர் இடத்திற்குப் போகவேண்டும் என்றால் மெட்ரோ அல்லது அரசு பேருந்தில் பயணித்தாலும் கூட ஓரிடத்தில் இறங்கி, பின்னர் அந்தக் குறிப்பிட்ட இடத்திற்குச் செல்ல மீண்டும் ஆட்டோவோ அல்லது தனியார் டாக்சியோதான் பிடிக்க வேண்டியிருக்கிறது.

இதனால், மக்கள் சொந்த வாகனத்தையே பயன்படுத்துகின்றனர். எனவே Last Mile Connectivity என்பதை பொதுப் போக்குவரத்தால் சாத்தியப்படுத்த வேண்டும். கூடவே பொதுப்போக்குவரத்து கட்டணங்களைக் குறைத்து அதிக அளவில் பேருந்துகளை இயக்க வேண்டும். இதன்மூலம் மக்களின் சொந்த வாகன பயன்பாட்டினை குறைக்கலாம்.

இரண்டாவதாக தில்லியைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளில் மட்டும் மொத்தமாக 13.2GW மின்சாரம் உற்பத்தி செய்யக் கூடிய 40க்கும் மேற்பட்ட அனல் மின் நிலையங்கள் செயல்பாட்டில் உள்ளன. இவை அனைத்தையும் படிப்படியாக மூடிவிட்டு பரந்துபட்ட புதுப்பிக்கத்தக்க எரிசக்தியை நோக்கி தில்லி அரசு நகர வேண்டும். 

‘‘சீனா முதலில் நிலக்கரி மின்சாரத்தில் இருந்து வெளியேறி புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றலுக்கு மாறியது. அடுத்து வாகனங்களுக்கு மாசுக்கட்டுப்பாட்டு விதிகளை கடுமையாக்கியது. தொடர்ந்து தொழிற்சாலைகளை நவீனமாக்கியதன் மூலம் காற்று மாசுபாட்டைக் குறைத்தது.

இதனையடுத்து இரும்புத் தொழிற்சாலை, எஃகுத் தொழிற்சாலை, செங்கல் சூளைகள் போன்ற தொழிற்சாலைகளுக்குக் கடினமான மாசுக் கட்டுப்பாட்டு விதிகளை நடைமுறைப்படுத்தியது. விவசாயிகள் விவசாயக் கழிவுகளை எரிக்காமல் இருப்பதற்கு மானியங்கள் வழங்கப்பட்டன.