புத்தனின் தலையில் 108 நத்தைகள்

எப்போதுமே வளர்ந்த கவிஞர்களை விட, வளரும் கவிஞர்களின் எழுத்துக்கள் பல கனவுகளையும், மகிழ்ச்சியையும், எளிமையின் அழகையும் நமக்கு சுலபமாக கடத்திவிடுகிறது. அப்படித்தான் இந்த ஒன்பதாம் வகுப்பு பயிலும் 14 வயதே ஆன தனிக்‌ஷா பாரதியின் கவிதைகளும் வாழ்வின் எளிமையான அழகியலை ஒரு குழந்தையின் பார்வையில் நமக்கு காட்டுகிறது.

இவருடைய தந்தை கவிஞர் இரா. பூபாலன். அம்மா ரத்னம். தனிக்‌ஷா சுமார் ஐந்து வயதில் இருந்தே வாசிப்பு பழக்கத்தை அன்றாடம் ஆக்கிக்கொண்டுள்ளார். 12 வயதில் இருந்து எழுதவும் ஆரம்பித்திருக்கிறார். இவருடைய சொந்த ஊர் பொள்ளாச்சி. ‘‘நான் என்னுடைய ஐந்து வயதில் இருந்தே, பள்ளி பாட புத்தகங்களை தாண்டி குழந்தைகளுக்கான கதை, கவிதை புத்தகங்களை படிக்க தொடங்கிவிட்டேன். ஆங்கிலம், தமிழ் என இரண்டு மொழி புத்தகங்களையும் படிப்பேன். அப்பா வேலைக்கு சென்று வீட்டுக்கு திரும்பியதும், ஏதாவது ஒரு நல்ல புத்தகத்தை எடுத்து படிக்க தொடங்கிவிடுவார்.

நானும் அதே போல என் அப்பாவைப் பார்த்து தான், எனக்கு கிடைக்கும் நேரத்தை டிவி மற்றும் செல்போனில் வீணாக்காமல் நல்ல புத்தகங்களை தேடி கண்டுபிடித்து வாசிக்க தொடங்கினேன். எழுத்தாளர் சு.வெங்கடேசனின் வேள்பாரி நாவல் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது. பார்ப்பவர்களிடமெல்லாம் இந்த நாவலைப் பற்றி நிச்சயம் பேசி விடுவேன். அதே போல எனக்கு மிகவும் பிடித்த கவிஞர்கள் என்றால் அது பாரதியார் தான். கவிஞர் சிற்பி மற்றும் கவிஞர் இளங்கோ கிருஷ்ணன் அவர்களின் கவிதைகளும் சமீபத்தில் வாசித்ததில் எனக்குப் பிடித்தமானவை. என் அப்பா இரா. பூபாலன் அவர்களுடைய கவிதைகளுக்கும் என் மனதில் தனி இடம் உண்டு. மழை தினந்தினம் படிக்கிறதுபழுப்பு இலைகளின்    பசுமைக் கதைகளை.

பொதுவாக சின்ன வயசில் இருந்தே, நான் எப்போது கதை சொல்ல சொன்னாலும், என் அப்பா ஒவ்வொரு முறையும் வித்தியாசமான கதைகளை சொல்லுவார். எப்படி உங்களுக்கு இவ்வளவு கதைகள் தெரிகிறது ... உங்களுக்கு இந்த கதைகளை எல்லாம் யார் சொல்லியது என்று அப்பாவிடம் ஒரு முறை கேட்டேன். அப்போது அவர், ‘இந்த கதைகளை எல்லாம் நான் புத்தகங்களில் இருந்து தான் கற்றுக்கொண்டேன்’ என்றார். அப்போது, நானும் நிறைய புத்தகங்கள் படித்தால் எனக்கும் நிறைய கதைகள் தெரிய வரும் என்ற ஆர்வத்தில்தான் நான் புத்தகங்களை வாசிக்க தொடங்கினேன்.

பின்னர் நானும் என் அப்பாவும் சேர்ந்து பல புத்தகங்கள் படிக்க தொடங்கினோம். என் அப்பாவின் ‘பொம்மைகளின் மொழி’ எனும் கவிதை புத்தகத்தின் அட்டைப்படத்தில் என்னுடைய புகைப்படம்தான் இருக்கும். அப்போது எனக்கு ஒரு ஐந்து வயது இருக்கும். என்னுடைய புகைப்படத்தை பார்த்து ஈர்க்கப்பட்டு அந்த புத்தகத்தைதான் நான் முதல் முறையாக படித்தேன். அந்த வயதில் எனக்கு எழுத்துக் கூட்டிதான் படிக்க தெரியும். ஆனால் வளர்ந்ததும் மீண்டும் அதே புத்தகத்தைப் படித்து பார்த்து வியந்து போனேன். என் அப்பாவின் எழுத்தை முதலில் படித்து அதனால் வாசிப்பின் மீது ஆர்வம் உண்டாகியதில் எனக்கு எப்போதுமே மகிழ்ச்சிதான்.  வளையில் விழுந்தஒரு துளி மழை    சர்க்கரை இல்லாமலே ருசிக்கிறது.

தினமும் பாடபுத்தகங்களை தாண்டி ஏதாவது ஒரு புத்தகத்தை படித்துவிடுவேன். தினமும் ஒரு பத்து நிமிடமாவது படித்தால்தான் மனதுக்கு திருப்தி கிடைக்கும். தோணும் போதெல்லாம் படிப்பேன், தோணும் போதெல்லாம் எழுதுவேன். அட்டவணை போட்டு எல்லாம் எதுவும் செய்வது கிடையாது. தினமும் இவ்வளவு வாசிக்க வேண்டும் அல்லது இவ்வளவு எழுத வேண்டும் என்ற இலக்கும் எதுவும் இல்லை. இந்த வாசிப்பையும் எழுத்தையும் நான் சாப்பிடுவது தூங்குவது போல, அன்றாட ஒரு செயலாகத்தான் பார்க்கிறேன்” என்ற இந்த குட்டி கவிஞர் தன் கவிதை தொகுப்பு பற்றி விவரித்தார்.