திருமணங்கள் சொர்க்கத்தில் நிச்சயிக்கப்படுகிறது என்கிற நம்பிக்கையை நான் இங்கே கேலி செய்ய போவதில்லை. ஆனால், இரு மனங்கள் ஒன்று கூடுவது மட்டுமே இங்கே திருமணத்தை நிர்ணயிக்க போதுமானதாக இருப்பதில்லை. நமது கலாச்சாரமும் அதற்கு ஒத்துழைப்பதாக தெரியவில்லை.

சாதி, மதம், குலம், கோத்திரம், அந்தஸ்து, ஜாதகம்  என இரண்டு நபர்கள் சேர்ந்து வாழ எதுவெல்லாம் தேவையில்லையோ அதையெல்லாம் வைத்து, இணையப்போகும் அந்த இரு நபர்களையும் அதுதான் தேவை என்று நம்பவைத்து நடத்தப்படும் ஒரு அற்புத சம்பவம்தான் “திருமணம்.” அத்தகைய திருமணத்தை நிச்சயிக்கும் இன்னொரு காரணியாக இருப்பது இந்த “வரதட்சணை.’’

வரதட்சணைக் கொடுமையை ஒழிக்க, இந்திய அரசு பல சட்ட திட்டங்கள் இயற்றி உள்ளது. வரதட்சணை கொடுப்பதும், அதை பெற்றுக் கொள்வதும் சட்டபடி குற்றமாகும். இக்குற்றத்திற்கு, ஏழு ஆண்டுகள் வரையிலான சிறைத் தண்டனையுடன், ரூ.15,000/- க்குக் குறையாத அபராதமும் விதிக்கப்படும். வரதட்சணையை நேரிடையாகவோ அல்லது மறைமுகமாகவோ கோரினால், 6 மாதங்களுக்குக் குறையாத சிறைத் தண்டனையுடன், ரூ.10,000/- வரை அபராதமும் விதிக்கப்படும்.

வரதட்சணைச் சாவுக்குக் காரணமானவருக்கு, 7 ஆண்டுகள் சிறைத் தண்டனை விதிக்கப்படும். சில சமயங்களில், அவருக்கு ஆயுள் தண்டனையும் விதிக்கப்படும். ஒரு பெண்ணின் கணவனோ அல்லது அவள் கணவனின் உறவினரோ, அப்பெண்ணைக் கொடுமைக்கும் துன்பத்திற்கும் ஆளாக்கினால், அவருக்கு 3 ஆண்டு சிறைத் தண்டனை அல்லது அபராதம் விதிக்கப்பட்டாக வேண்டும்.

1961ல் நிறுவப்பட்ட வரதட்சணை தடுப்புச் சட்டத்தில் 1983 மற்றும் 1986ல் சில திருத்தங்கள் செய்யப்பட்டன. இதன் அடிப்படையில் இந்திய தண்டனை சட்டத்தில் 1983ல் 498 ஏ என்ற பிரிவு இணைக்கப்பட்டு, கணவனும், அவனது உறவினர்களும் மனைவியை உடல் ரீதியாக அல்லது மனரீதியாகக் கொடுமைப்படுத்தினால், 3 ஆண்டுகள் வரை சிறை தண்டனை என்பது அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது.

முதன் முறையாக மன ரீதியான சித்ரவதை என்பது சட்டத்தால் அங்கீகரிக்கப்பட்டது. பிறகு 1986ல், 304 பி என்ற பிரிவு வரதட்சணை சாவு குறித்து கொண்டு வரப்பட்டது. திருமணமாகி 7 ஆண்டுகளுக்குள் பெண் சந்தேகமான சூழலில் இறந்தால், இறப்பதற்கு முற்பட்ட காலத்தில் வரதட்சணை கொடுமைகள் நடந்திருந்தால், அது வரதட்சணை மரணம் என்று தான் பதிவு செய்யப்படும்.