சிறுகதை - ஒரு காதலின் கிளைமாக்ஸ்

கோயம்பேடு மார்க்கெட்டிலிருந்து வந்த மனோஜ், வீட்டு வாசலில் பைக்கை நிறுத்திவிட்டு, இரண்டாவது மாடியில் அவனது அறைக்கு வந்தான். அரசியல் மாநாட்டு நெரிசலில் சிக்கித்  திரும்பியது போன்ற உடல் அலுப்பு.ஆடைகளை மொத்தமாக உருவிப் போட்டுவிட்டு குளித்தான்.வேறு உடைக்குள் புகுந்து கொண்டவன் தலை துவட்டிய டவலை உலர்த்த பால்கனி கொடியில் பிரித்து, கிளிப் மாட்டுகையில், எதிர்வீட்டு மொட்டை மாடியில் அவளைப் பார்த்தான்.

25 வயதின் இளமை. ரோஸ் நிறத்தில், அழகாய், நேர்த்தியாய் இருந்தாள். அணிந்திருந்த ‘பிங்க்’ நிற பூக்கள் சிதறிய சுடிதாரில், மழையில் நனைந்த மரமாய் பளிச்சென்று இருந்தாள்.   
மனோஜ் சென்னை வந்து இரண்டு மாதங்கள்தான் ஆயிற்று. நெய்வேலியில் ஊருக்கு நேர்ந்துவிட்டது போல் நண்பர்களுடன் ‘உர்ர்ர்ர்ம்ம்... உர்ர்ர்ம்ம்...’ என்று பைக்கில் சுற்றிக் கொண்டிருந்தவனை தாய்மாமாதான் சென்னைக்கு அனுப்பியது.

அவருக்கு கோயம்பேட்டில் தேங்காய் மொத்த வியாபாரக் கடை இருந்தது. லாரிகளில் வரும் தேங்காய்களை தரம் பிரித்து 50, 100 என கோணியில் கட்டி கடைகள், பேக்கரி, ஹோட்டல்களுக்கு சப்ளை பண்ணவேண்டும். அதற்கு ஆட்கள் இருக்கிறார்கள். இன்னாருக்கு இத்தனை என்று குறிப்பெடுத்து கம்ப்யூட்டரில் பதிந்து மாமாவுக்கு மனோஜ் அனுப்ப வேண்டும்.  
இரவு மூன்று மணிக்கு கோயம்பேடு சென்றால், காலை 8 மணிக்கு முடியும். மறுபடி இரவு அதே நேரம் சென்றால் போதும். இந்த இரண்டு மாதங்களில் ஒருநாளும் அவளை எதிர் மாடியில் பார்த்ததில்லை.

மனோஜை முன்னெப்போதோ பார்த்துவிட்டு, அவள் தன் இருப்பை பதிவு செய்ய, தான், டவல் உலர்த்த வருவதை கவனித்து மாடிக்கு வந்திருப்பாளோ..?

மனோஜும் ‘புரொடியூசர் கிடைத்தால் நீதான் ஹீரோ’ எனும் அளவுக்கு அழகன். அதனால், பெண்கள் விரும்புவது இயல்புதான்.முதலில் அவள் வீட்டு எதிரில் கடைகள் ஏதும் இருக்கிறதா..? பார்க்க வேண்டும். அவர்கள் நட்பு வேண்டும். அவள் பற்றிய விவரங்கள் சேகரிக்க உதவுவார்கள்.அன்று பணி முடிந்து ஃபிரெஷ்ஷாகி, அவள் வீடு இருந்த தெருவில் தேடினால், ஒரு கடையும் இல்லை. அமைதியான அந்த நீண்ட தெரு டெட் எண்ட் என்பதால் அந்நியர்கள் காரணமின்றி நுழைய வாய்ப்பில்லை.   

ஒரு வாரம் தெருவை கண்காணித்தும் அவள் கண்ணில் படவில்லை. வீட்டு மாடியில் மட்டும் அடிக்கடி தென்பட்டாள். சில மாலைகளில் ஒன்றிரண்டு குழந்தைகளோடு கண் கட்டிவிட்டு ஒளிந்து விளையாடுவதை ரசிக்கிறாள். அவளும் கட்டிக் கொண்டு துழாவுகிறாள்.பால்கனியில் அமர்ந்து அவளை ரசிப்பது மனோஜுக்கு பிடித்திருந்தது. அவளும் அவனைப் பார்க்கத்தான் வருகிறாள் என்பதை அவள் உற்சாகம் காட்டிக் கொடுத்தது.    

அன்றிரவு தூங்கும் முன் ஊர் நண்பன் சசிதரனை போனில் அழைத்தான்.‘‘என்னடா நைட்டுல கால் பண்ணா காலைல நேரமா போகணும்னு திட்டுவ. இப்ப நீயே பண்ணிருக்க... அதுவும் ரெண்டு வாரம் கழிச்சு..?” என்றான் சசி.

‘‘ஒரு பொண்ணப் பார்த்தேன்டா... செமையா இருக்கா...”
‘‘அப்டின்னா அவ வீட்ல பொண்ணு கேட்டு கட்டிக்க...”
‘‘ஆனா, அவகிட்ட இன்னும் ஒரு வார்த்தையும் பேசல...”  
‘‘அப்றம் எதுக்குடா கால் பண்ணி தூக்கத்த கெடுக்கிற..?”
‘‘ஆனா, அவளத்தான் மேரேஜ் பண்றதுன்னு முடிவு பண்ணிட்டேன்...”
‘‘இங்க ஊர்ல யாரு மாதிரி இருப்பா..?”  

‘‘ஒருத்தியும் அங்க இல்ல... இவ தனியா தெரியுறா...”
‘‘சரி பேரை சொல்லு... ஓரளவு அழகை கெஸ் பண்ணிக்கிறேன்...”
‘‘அதுவும் தெரியாது. ஒன் வீக் டைம் கொடு. கேட்டு சொல்றேன்...”
‘‘ஓ... பேரு தெரிஞ்சுக்கவே ஒரு வாரம் ஆகுமா..? செட்டாகாது. போத்திக்கிட்டுப் படு...”
‘‘இல்லடா. அவதான் என் லைஃப்னு உறுதியா இருக்கேன்...” வைத்து விட்டான்.