“திருத்துறைப்பூண்டி என் ஊரு! சினிமாவுக்குக் கொஞ்சமும் சம்பந்தம் இல்லாத குடும்பம். சொல்லப்போனா சினிமாவே அதிகம் பார்க்காத கம்யூனிஸ்ட் குடும்பம். ஓரங்க நாடகம், தெரு நாடகம், சமூக நாடகம்னு ஊரெல்லாம் அனல் பறக்கும். இப்படி சமூக உணர்வுகளோடு வளர்ந்தேன்.

கம்ப்யூட்டர் இஞ்சி னியரிங் டிப்ளமா படிச்சிட்டு சென்னை வந்தேன். இங்கே வந்து தான் எங்க ஊர்க்காரர் கேமராமேன் ஜீவாவைப் பார்த்தேன். ‘இன்ஸ்டிடியூட்டில் படிச்சிட்டு வா, அது முக்கியம். கேமரா பத்திய கூர்மை இருந்தா உனக்கே ஈஸியாக இருக்கும். நான் சொல்றதைச் செய்’னு சொன்னதை நம்பினேன்.

நாங்க விவசாயக் குடும்பம். எந்த வேலையும் செய்யத் தயங்காத மனசுதான் என்னை இதுவரைக்கும் கொண்டு வந்திருக்கணும். மக்களைப் பிடிக்கும். அவங்களுக்கு என்ன பிடிக்கும்னு பார்த்தபோது, அவங்களுக்கு சினிமாவைப் பிடிச்சிருக்கு.

கம்ப்யூட்டர் இஞ்சினியராக வேலை பார்த்தேன். மனசு ஒட்டல. 25 வயது வரைக்கும் ஒரு ஸ்டில் கேமராவைக் கூட தொட்டதில்லை. எதிலும் ஆழமா இறங்கி, மனசையும், உழைப்பையும், நம்பிக்கையையும் போட்டால் தன்னால அதில் பெரிய ஆளாக வந்திடலாம்.