தோள் கொடுக்கிறார்கள் இரு தமிழர்கள்!

கொரோனா காலம்.. துபாயில் தவிக்கும் இந்தியர்கள்...

துபாயிலிருந்து ஆசிப்மீரான்

நம் மண், குடும்பம், உறவுகள், நண்பர்களை பிரிந்து அயல்தேசம் வருவதென்பதன் நோக்கம் பொருளாதாரத் தேவைகளை நிறைவேற்றுவதே தவிர வேறொன்றுமில்லை. அயல்தேச புலம் பெயர் வாழ்வு என்பது திரையிசைப் பாடல்களில் வரும் வானுயுர கட்டடங்களும், பொங்கி வழியும் நீரூற்றுகளும், பூத்துக் குலுங்கும் மலர்ச்சோலைகளும் மட்டுமே கொண்ட வாழ்வல்ல. அது புறத்தோற்றத்திற்கு அப்படியோர் மயக்கத்தைத் தரலாம்.

பெரும்பாலான தமிழக இளைஞர்களின் அயல்தேச கனவுகள் அனைத்தும் வளைகுடா பாலைவன சுடுமணலில் பொசுங்கிப் போவதாகவே இருக்கிறது என்ற அவல உண்மையை இங்கு வந்த எத்தனையோ பேர் காலந்தோறும் எடுத்துக் கூறினாலும், ஒரு திர்ஹாமுக்கு இணையான இந்திய ரூபாயின் மதிப்பு கூடிக் கொண்டிருப்பதாலேயே இந்த அவல வாழ்வை எதிர்பார்த்து துபாய், ரியாத், கத்தார், குவைத் நகரங்களில் ஒற்றை அறையில் அடுக்கப்பட்ட பல அடுக்குக் கட்டில்களில் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுக்கிறது இந்திய இளைஞர் சமூகம்.

மாதம் தவறாமல் வரும் சம்பளத்திற்காகவும், ஓவர் டைமுக்காக வரும் கூடுதல் வருமானத்திற்காகவும் இரவு பகல் பாராது பணிபுரிகின்றனர் லட்சக்கணக்கானோர்.அகில உலகத்தை அச்சுறுத்திய, இன்றுவரை அச்சுறுத்திக் கொண்டிருக்கும் கொரோனா வளைகுடா பிரதேசத்தையும் மூன்று மாதங்களுக்கு மேலாக முடக்கிப் போட்டது. நுண்ணுயிரியின் வேகமும், உயிரின் மீதான பயமும் அனைத்துத் தொழில்களை, தொழிற்சாலைகளை, வணிக நடவடிக்கைகளை முற்றிலுமாக நிறுத்தியது.

இதனுடைய நேரடியான தாக்கம் ‘பங்கர் பெட்’களில் உறங்கிய தமிழர்களை, இந்தியர்களை, மனைவி, குழந்தைகளுடன் வாழ்ந்த குடும்பத்தினரை, பெண்களை, முதியவர்களை என்று எந்தவிதத் தர நிர்ணயமும் இல்லாமல் பாதித்தது. ஓர் எதிர்பாராத பொருளாதார இக்கட்டில் இது பெரும்பாலானோரை நிறுத்தியது. இதில் மிக மோசமாக பாதிக்கப்பட்டவர்கள் துபாய்க்கு சுற்றுலா விசாவில் வேலை தேடி வந்து தங்களின் கையிருப்பையும் இழந்து விட்டுத் தெருவில் நின்ற வேலையில்லா பட்டதாரிகளே.