நான்...கிருஷ்ணமாச்சாரி ஸ்ரீகாந்த்

நாலு பேருக்கு என்னைத் தெரியணும். இந்த எண்ணம் எனக்கு ஸ்கூல், காலேஜ்னு எல்லா வயசுலயும் இருந்துச்சு. இந்த எண்ணம்தான் இன்னைக்கு என்னை இங்க கொண்டு வந்திருக்குனு சொல்லலாம்.சோ கால்ட் மிடில் கிளாஸுக்குரிய அத்தனை டெம்பிளேட்டுகளும் அடங்கின குடும்பம். அப்பா கிருஷ்ணமாச்சாரி எலக்ட்ரிக்கல் பிஸினஸ். அம்மா இந்திரா கிருஷ்ணமாச்சாரி சதா பூஜை பெருமாள்னு இருப்பாங்க.

அப்பாவுக்கும் சரி, அம்மாவுக்கும் சரி... கிரிக்கெட்ல அ, ஆ… கூட தெரியாது. டிவில அல்லது ரேடியோவுல என்னைப் பத்தி நியூஸ் வர்றப்ப ஏதோ பையன் சாதிக்கறான்னு மட்டும்தான் அவங்களுக்கு தெரியும். ‘நல்லா படிச்சு மார்க் எடுத்துக்கிட்டே என்ன வேணும்னாலும் செய்...’ இதுதான் அப்பாவின் ஒரே மந்திரம். படிப்புதான் பிரதானம். நானும் 95% மார்க் வாங்கி மெரிட்லதான் கல்லூரில சேர்ந்தேன். அப்ப இந்த ஸ்போர்ட்ஸ் கோட்டா எல்லாம் கிடையாது. மார்க் வாங்கினா சீட்டு நிச்சயம்.

ஸ்கூல் படிக்கும்போதே சவுத் ஸோன்ல விளையாட ஆரம்பிச்சிட்டேன். மயிலாப்பூர் வித்யா மந்திர் ஸ்கூல்லதான் பள்ளிப் படிப்பு. 1976ல இருந்து 1981 பேட்ச் கிண்டி பொறியியல் கல்லூரி. கலாக்ஷேத்ரா காலனில எங்க வீடு. அப்புறம் பெசன்ட் நகர்.கிரிக்கெட் எனக்குள்ள எப்படி வந்துச்சுனு கேட்டா... சொல்லத் தெரியலை. என்னை விடுங்க... எந்த பசங்களாலயும் சொல்ல முடியாது. அப்ப இந்த மொபைல், டிவி எதுவும் கிடையாது. ஒரே பொழுதுபோக்கு நண்பர்களோடு விளையாட்டு. அதிலும் கிரிக்கெட் அதிகம் விளையாடுவோம். லீவு விட்டா வீட்டுக்குள்ள இருக்க மாட்டேன்.

விளையாடி அடிபட்டு காயத்தோடு வீட்டுக்கு வருவது, பக்கத்து வீட்டு ஜன்னலை உடைப்பது, வீட்ல திட்டினா வீட்டுக்குள்ளயே விளையாடி சேட்டை பண்றது... இப்படி என் சின்ன வயசு வரமா அமைஞ்சுது! என் கூட பிறந்தவங்க ரெண்டு பேர். சகோதரர் பேரு ஸ்ரீநாத். தங்கை பேரு ஸ்ரீகலா. அண்ணனுக்கு கிரிக்கெட்ல பெரிய ஆர்வம் இல்ல. பிசினஸ் பக்கம் நகர்ந்துட்டார். தங்கச்சி டான்ஸர். இப்பவும் எந்த இடத்துக்குப் போனாலும் மிடில் க்ளாஸுக்குரிய எல்லா குணங்களையும் எங்க குடும்பத்துல பார்க்கலாம்.

கிரிக்கெட் மட்டுமில்ல... எல்லா விளையாட்டும் விளையாடுவேன். டென்னிஸ், வாலிபால்னு எதையும் விட்டு வைக்கலை. என்ன... கிரிக்கெட் மேல கொஞ்சம் ஆர்வம் அதிகம். அதுவே ஆசையாகி இப்ப வாழ்க்கையாகிடுச்சு.

ஸ்கூல்ல படிக்கிறப்ப தமிழ்நாடு டோர்னமென்ட்ல விளையாட வாய்ப்பு கிடைச்சது. இப்ப இருக்கறா மாதிரி அவ்வளவு பெரிய வாய்ப்புகள் எல்லாம் அப்ப கிடையாது. பெரிய சிட்டில இருந்தா மட்டும்தான் உங்களுக்கு இந்த டோர்னமென்ட் வாய்ப்புகள் எல்லாம் கூட அமையும். இப்ப ஐபிஎல், டிஎன்பிஎல் எல்லாம் வந்து கிராமப்புற இளைஞர்களும் கூட கிரிக்கெட்ல சாதிக்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. நல்ல முன்னேற்றம். முக்கியமா டிவி சேனல்கள் இதுல பெரிய வேலை செஞ்சிருக்கு.

முன்ன ரஞ்சி  டிராஃபி விளையாடினா இந்திய டீம்ல வாய்ப்பு கிடைக்கும். ஏன், தோனி வரைக்குமே ரஞ்சி டிராஃபி மட்டும்தான் தேசிய சர்வதேச போட்டிகள்ல விளையாடக்கூடிய வாய்ப்பைக் கொடுத்துட்டு இருந்திச்சு. அப்ப லைவ்வா டிவில மேட்ச் பார்க்க முடியாது. ஸ்கோர் அப்டேட் கிடையாது. ரேடியோ கமெண்ட்ரி மட்டும்தான். மறுநாள் நியூஸ் பேப்பர்ல வர்ற ஸ்டோரியை வைச்சுதான் ஒவ்வொரு நாட்டு ப்ளேயரும் எப்படி விளையாடினாங்கனு தெரிஞ்சுக்க முடியும்.

ரசிகர்கள் மட்டுமில்ல... நாங்களும் மத்த நாட்டு ப்ளேயர்ஸ் எப்படி ஆடறாங்கனு நியூஸ் பேப்பரை படிச்சுதான் கணிப்போம். இப்ப டிவில மேட்ச்சை பார்த்தே கணிக்கலாம்.ஆனா, எங்களுக்கு இருந்த ரிஸ்க்கை விட இப்ப உள்ள ப்ளேயர்ஸுக்கு ரிஸ்க்கும் டென்ஷனும் அதிகம். ஸோ, எங்க காலத்தையும் இந்தக் காலத்தையும் ஒப்பிட மாட்டேன்.

காலேஜ் ஃபர்ஸ்ட் இயர்ல விளையாட ஆரம்பிச்சிட்டேன். ஆனா, அப்பா என்கரேஜும் பண்ணலை; டிஸ்கரேஜும் பண்ணலை. படிப்பை கோட்டை விட்டுடாதனு மட்டும்தான் சொல்லிட்டே இருந்தார். இதனாலயே எக்சாம், செமஸ்டர் டைம்ல நடந்த போட்டிகள்ல நான் கலந்துக்கலை.