தனி மனிதன் தன் மனதிற்குள் ஒரு செயலை செய்ய நினைக்கிறான். அதற்கான செயலாற்றும் உத்திகளை ஆழ்ந்து சிந்தித்து முடிவு செய்கிறான். செயலாற்றத் தொடங்குகிறான். செயல் செயலாற்றும் திசை நோக்கி நகரத் தொடங்குகிறது. மனிதன் அந்த நகர்வு தன்னால்தான் தனது கைகளால்தான் நிகழ்கிறது எனும் எண்ணம் தன்னை ஆட்கொள்ள அனுமதிக்கிறான். கர்வம் மெல்ல அவனை தின்னத் தொடங்குகிறது. நகர்தல் நின்று போகிறது.

கர்வம் தின்று மீந்த மனிதன் எப்படியாவது செயலை நகர்த்தி அதன் முழுவடிவத்தை உருவாக்கியே தீரவேண்டுமெனும் உத்வேகம் கொள்கிறான். சக மனிதர்களின் சக்தியையும் உதவியையும் கோருகிறான். அதற்கான உத்தரவுகளை பிறப்பிக்கிறான். உத்தரவுகள் செயல் வடிவம் பெறுவதற்கான போதிய அதிகாரம் அந்தத் தனிமனிதனிடம் இல்லையென்றால், செயலின் நகர்வும் நின்றுதேங்கிவிடும்.

நகர்வதற்கு இயங்குவதற்கு ஆற்றல் தேவை. அரிய ஆற்றலை சரியான திசை நோக்கிச் செலுத்த அதிகாரம் தேவை. அந்த அதிகாரம் பரம்பொருளான அரங்கனிடமே இருக்கிறது என்பதையே கடவுள் விக்ரஹங்கள் படைத்த, அர்ச்சா வடிவங்கள் செதுக்கிய முன்னோர்கள் கிரீடம் என்பதை அதீத சக்தியின் தலை உச்சியில் வடிவமைத்தார்கள்.

 கிரீடம் அதிகாரத்தின் குறியீடு. அதிகாரம் சரியான தேவையான ஆணையிடுதலை செய்ய வேண்டும். அகங்காரத்திற்கோ தான்தான் அதற்கான சரியானவன் என்ற நினைவிற்கோ இடம் தரும்போது ஆணைகள் தவறாகிவிட நேரும். எந்தச் செயலும் இயக்கமும் அரங்கனின் ஆணைப்படியே நடக்கிறது அல்லது நிகழ்கிறது அதன் பின்னான இறுதி வடிவமும் பெறுகிறது என்பதை மனிதன் நினைவில் வைத்துக் கொள்ளவே அர்ச்சா வடிவங்களில் அரங்கனுக்கு கிரீடம் சூட்டப்படுகிறது.

மனித வடிவங்களை அரங்கன் கிரீடம் இன்றியே படைத்தான். ஆனால் மனிதர்கள் அதிகாரத்திற்கான தங்களது ஆசையின் வெளிப்பாடாய் கிரீடம் சூட்டிக் கொள்கிறார்கள். அரங்கன் மெல்ல தனக்குள் நகைத்துக் கொள்கிறான்.அரங்கனே தனது வடிவத்தை முதன் முதலில் அமைத்துத் தந்ததாக சில்ப சாஸ்திர நூல்கள் தெரிவிக்கின்றன.

அரங்கன் பிரளயத்திற்குப் பின் தேங்கிய உலக இயக்கத்தை மெல்ல நகர்த்த முடிவு செய்கிறான்.மிக நீண்ட ஆழ்ந்த சிந்தனையில் ஆழ்கிறான். எல்லா உயிர்களையும் படைத்த பின் மனிதனை படைக்க முடிவு செய்கிறான். மனித உருவில் தன்னை முதலில்களிமண்ணில் செதுக்கிப் பார்க்கிறான்.

முதலில் கிரீடமற்ற தன் உருவத்தை செதுக்கிய அரங்கன் நகர்தல் நிகழாமையைக் கண்டு வியந்து போகிறான். அதிகாரம் நகர்தலுக்கு அவசியமென்பதை உணர்ந்து கிரீடம் வரைகிறான். கிரீடம் தலையில் சரியாக பொருந்த மறுக்கிறது.

நெற்றி கண் புருவம் மூக்கு வாய் காதுகள் முதலியவைகளை சரியான கணக்கீடுகளில் செதுக்குகிறான். அதற்கு அலைபாயும் மனதால் முடியாதெனும் உண்மை உணர்ந்து ஆழ்நிலை தியானத்திற்கு தன்னை உட்படுத்திக் கொள்கிறான். பிரளய நீரலையில் ஒரு குழந்தையென மிதக்கத் தொடங்குகிறான். கால் கட்டைவிரலை வாயில் வைத்துச் சிந்திக்கத் தொடங்குகிறான்.

நெற்றியிலிருந்து மூன்றங்குலம் கேசாந்தம். அதனின்று அஷிஸ்திரம் வரை நான்கங்குலம். அதிலிருந்து மூக்கின் நுனி வரை மீண்டும் நான்கு அங்குலம். பின் மன்வந்தரம் வரை மீண்டும் நான்கங்குலம். கழுத்தின் உயரம் நான்கங்குலம். அதிலிருந்து ஹிருதயம், மார்பு அல்ல… வரை பன்னிரண்டு அங்குலம்.

பிறகு ஓஷம் எனும் பெயருடைய தலைப் பாகையை வடிவமைக்கிறான். இதை பிற்காலத்தில் உத்தம நவதால வடிவமைப்பாக சிற்ப சாஸ்திரத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இது எவ்வாறு வேதங்கள் அரங்கனின் வாயிலிருந்து வெளியான சொற்களாலும் அரங்கன் ஆழ்ந்து சிந்தித்து ஆணையிட்ட செயல் வடிவங்களாலும் தோன்றின என்பதை தளும்பாத கண்ணாடி நீர் இருக்கும் சமுத்திரத்தின் ஆழத்து பவளப் பாறையென மானுட கண்களுக்குக் காட்டிக் கொடுக்கிறது.

கடைசியாக அட்டபுயகர எம்பெருமானின் மணிமுடியில் பார்வையை பதிக்கிறார். சில்ப சாஸ்திரங்களின் அரிய உண்மைகளை அந்தச் சிற்பியின் கைவண்ணம் பிரமிப்பாய் அரங்கன் உருவில் அவருக்கு உணர்த்துகிறது.

மெய்சிலிர்க்க மெய் மறக்கிறார். கிரீடம் சாஸ்திரங்களின் வழிகாட்டுதல்படியே செதுக்கப்பட்டிருக்கிறது. கண்டிப்பாக மனிதன் செய்திருந்தால் அந்த உருவில் ஒரு விஸ்வகர்மாவாக அரங்கனே அவதரித்திருக்க வேண்டும். அந்த உண்மை அவரின் ஒவ்வொரு நாடித் துடிப்பிலும் அமர்ந்து கொள்கிறது. மெல்ல இதயம் வேகத்தை மேலும் மேலும் கூட்டி நகர்த்துகிறது. அற்புதமான பாடல் ஒன்றை அரங்கன் அவருக்குத் தருகிறான்.