தமிழ் நாட்டில் மட்டுமல்ல இந்தியா முழுவதும் ஆங்கிலேயர் காலத்துக்கு முன் ஆண்ட அரசர்கள் பக்திக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து ஏராளமான ஆலயங்களை எழுப்பினர். அதில் ஒரு சில கோவில்கள் பாடல் பெற்ற ஸ்தலமாகவும் உள்ளது.

அந்தவகையில்  கொங்கு நாட்டில் தேவாரத் திருப்பதிகம் பெற்ற ‘கொங்கேழ்’ தலங்களுள் நடுநாயகமாக மாணிக்கம் போல் வீற்றிருப்பது  ‘திருப்புக்கொளியூர்’ அவிநாசி. அவிநாசிக்குத் தட்சிணகாசிஎன்றும் தட்சிண வாரணாசி என்றும் பெயர் உள்ளதாகத் தலபுராணம் கூறுகிறது.

குழந்தையை இழந்த பெற்றோர் சுந்தரர் வந்தை அறிந்தவுடன் அவரை வணங்குகின்றனர். அவர்களை உடன் அழைத்துக்கொண்டு அக்குளத்திற்குச் சென்று பதிகம் பாடுகின்றார்.  ‘உரைப்பாருரையுகந்து’ என்று தொடங்கும் பாடலில் ‘கரைக்கான் முதலையைப் பிள்ளை தரச்சொல்லு காலனையே’ என்று பாடியதும் முதலை விழுங்கிய குழந்தையை உயிருடன் கரையில் உமிழ்கிறது.

இதனைக் கண்ட பெற்றோருக்கு கண்களில் ஆனந்தக் கண்ணீர், தவிர அக்குழந்தைக்கும் உபநயம் செய்து வைக்கிறார், சுந்தரர். குளத்தில் அந்தச் சிறுவன் குளிக்கப் போனதை ‘குளத்திடையிழியாக் குளித்த மாணியெனைக் கிறிசெய்ததே’, என சுந்தரர் பாடலில் குறிப்பிடுகிறார்.  ஹரதத்தாசாரிய சுவாமிகள் ‘ஹரிஹர தாரதம்யம் என்ற வடமொழி நூலில் ஒரு சுலோகத்தில் இதைப் புகழ்கிறார்.

ஆனால் பண்டாரம் இதையெல்லாம் ஒரு பொருட்டாக மதிக்காமல் சிவலிங்கத்தின் மீது சிவ பூஜை செய்துகொண்டிருந்தார்.  உடைப்பைத் தடுக்க வந்த அதிகாரிகள் தள்ளிப் போகச் சொன்னார்கள், இதைப் பண்டாரம் காதில் வாங்கிக் கொள்ளவில்லை. இதைக்கண்ட அதிகாரிகள் அவர் பூஜை செய்த சிவலிங்கத்தைத் திருக்குளத்தில் எறிந்ததுமன்றி பண்டாரத்தை கூலி வேலைப் பார்க்கவும் பணித்தனர். 

அடைப்பு வேலை முடிந்ததும் சிவலிங்கம் எறியப்பட்டத் திருக்குளத்திற்குச் சென்று தன் ஆத்மார்த்தி மூர்த்தி தன் கைக்கு வரும் வரை இரவு பகலாக கடுந்தவம் இருந்தார். இறைவன் சிவலிங்கத்தை  மீன் வாயிலாகக் கரையில் உமிழச் செய்தார். பண்டாரமும் சிவலிங்கத்தைப் பெற்று ஆனந்தப் பரவசமடைந்தார்.

இக்கோயிலுக்கு மற்றுமொருச் சிறப்பு வருடந்தோறும் மாசி மாதம் முதல் வாரம் தொடங்கி பங்குனி மாதத்திற்குள் மூலவர் அவிநாசியப்பர் மீது சூரிய ஒளி விழுவது வழக்கம். இப்பழமையான ராஜகோபுரம் வழியாக மூலவர் மீது சூரிய ஒளி விழும் நிகழ்வை பக்தர்கள் பார்த்துச் செல்வர்.